Khoo Salma Nasution: The Pride of Penang

October 15, 2018

Malaysians Kini

Khoo Salma Nasution: The Pride of Penang

by Koh Jun Lin  |www.malaysiakini.com

• 

MALAYSIANSKINI | George Town native Khoo Salma Nasution @ Khoo Su Nin, 55, wears many hats in championing the Penang capital’s colonial era heritage.

She was the President of Penang Heritage Trust, and prior to that was involved in the group’s successful lobbying to the UN Educational, Scientific and Cultural Organisation (Unesco) to list George Town as a World Cultural Heritage Site in 2008.

Khoo Salma has written multiple books about Penang’s history, some of which were published through the publishing house Areca Books that she co-founded with her husband Abdur-Razzaq Lubis in 2004.

One of her books, The Chulia in Penang that talks about the Indian Muslim community on the island, had gone on to win the International Conference of Asia Scholars (ICAS) book prize in 2015.

She is also a custodian of the Sun Yat Sen Museum in Penang, which was once the house of her grandfather, Ch’ng Teong Swee.

In campaigning to preserve Penang’s heritage, Khoo Salma lobbied against over development, swiftlet nest farming, gentrification and the Penang Pan-Island Link highway project.

She had even served a one-and-half-year stint as Penang city councillor, beginning in 2017 as the representative of the NGO, Penang Forum, in the Penang Island City Council.

But the road to becoming a heritage activist – or indeed what to do at all – wasn’t clear at first when Khoo Salma left Duke University with her liberal arts degree in 1985.

This is her story in her own words:

I was born in Penang – Khaw Sim Bee Road – in 1963, so I’m Penang Hokkien. I have one sister; an elder sister. The lingua franca (in Penang) was Hokkien and it’s very much you feel like this is your hometown; the streets have lots of trees; if you want to go to Seberang Prai you take a ferry; you can do shopping along Penang Road or Campbell Street, in those days there were no shopping malls. Once awhile, you take a beca (trishaw) because that’s the means of transport.

 

I went to St George’s Girls’ School, and then I took liberal arts at Duke University – kind of mixture of philosophy, psychology and visual arts.

I always wanted to be a writer, but I have two kinds of… One is visual. I’m a very visual person, but also, I wanted to be a writer. So, there were two things that I wanted to pursue. But in the end, I’m doing more writing but still I’m involved in books, in the design of books, and mapping.

I didn’t mix that much with Malaysians (while in the US), but there was one meeting with Malaysians in Boston where everybody said, “Oh, we must go back to Malaysia and do something.” That’s what I did, but then I found that a lot of people, from that generation, didn’t come back to Malaysia.

So, in the 1980s, many of us took something called Development Studies. Malaysia is depicted as the Third World. So how do you develop the Third World? You try to think about what it is that the country needs. Of course, people who are scientists will contribute in that sense.

But when I came back I knew I wanted to do something for Malaysia, but I wasn’t sure what it was. After a few years I found that, you know, what I wanted to do was to get people to appreciate Malaysian heritage, and especially built heritage. So, my strength is in understanding heritage conservation.

I felt that something that you know… It’s like you really feel that there is a need to do something or a need for something to be recognised, but people don’t recognise it. So, when I came back I wasn’t aware of this and took for granted my surroundings. But after I had travelled a bit came back, I said that, “Actually, Penang has a very nice built environment”.

In the late 1980s, people didn’t really appreciate it. Penang is a port, but by that time we had lost our port status around 1970. I understood that Penang was an important port and that’s why the buildings that were built were quite well-endowed; I mean they were very well built. They were built for people who were very affluent.

We are talking about… Let’s say the late-19th century up to the middle of the 20th century – up to the Second World War. So, you have this kind of Victorian or Edwardian-era buildings – which during the colonial era – the wealth came from the port trade.

But nobody knows. When you ask people, they don’t quite know what this trade was about, or who were the people who came through the port. The city was built because of the trade, but people didn’t quite understand it as a historical process. They were living in it, but they couldn’t describe it because everybody could only see a small part of it.

So, that piqued my curiosity.

I was actually a freelance writer and I was devoting a lot of time to the Penang Heritage Trust, which I joined in 1989. At that time, I was 26 years old. I was the honorary secretary. I was doing a lot volunteer work for the Penang Heritage Trust and was very interested in conservation.

Although I’m not an architect, I took all these courses on heritage conservation. At that time, not many architects were interested in heritage conservation, but I was very interested. And so I felt that I was spearheading interest in this field.

We organised talks and invited people to speak and introduce this whole idea that all these old buildings are not going to be one day replaced by new buildings. You must learn how to take care of them. That was my main role.

And then in the 1990s we tried to change the tourism paradigm by saying that tourists don’t just want to look at beaches. Actually, they would appreciate looking at the city because the city is different.

In 1998 we invited the Unesco regional advisor for culture to come and look at Penang and he said: “You should do something about it. You have not only cultural diversity, but you have – in some cases – cultures that have blended and fused and it’s something quite unique.” And so, then, we started this whole World Heritage nomination process, which ended with Unesco listing George Town as a World heritage Site in 2008. It took about 10 years to achieve this.

I was doing a lot of freelance writing. It’s kind of very frustrating to wait for opportunities, right? Actually, both my parents are teachers, so I had to learn how to do business the hard way. I’m kind of allergic to numbers… but both my husband and I are writers. My husband wrote this book Sutan Puasa: Founder of Kuala Lumpur. And then we moved on, and set up Areca Books.

We published our friends’ books and sometimes our books because what we write is very specialised and there’s no mainstream publisher who’s willing to publish something like that. Even if they were, they would say, “Oh why is it so specialised? Why don’t you write for a more general audience?” But this is what we don’t want to do.

We know that there are niche things that appeal to certain people. It’s kind of a knowledge that we want to share; certain knowledge that other people have also shared with us, so we ought to share it with other people. And to write narratives about our history, to help shape our understanding of Malaysian history.

I think my most successful book so far is something I wrote in 1993. It’s called Streets of George Town, which, in a way, started up the whole interest in what is now the World Heritage Site. That was 25 years ago.

It was basically telling the story of the streets. At that time, we didn’t have that much, and we didn’t know that much history. I mean it was a bit patchy, right? So, one way of putting it together was to go street-by-street. It’s a mixture of urban legends and some architecture. It’s quite a bit anecdotal.

Anyway, before that I was the editor of Pulau Pinang Magazine. That was a magazine about the culture and local way of life. So, it’s just to make Penang people conscious that they have something. At the time we didn’t think, “Oh it’s a unique product or whatever”, but you know, it’s something that is to be appreciated.

So then, after Streets of George Town, I wrote a few more books. But the one that won the prize is like a serious, a bit academic, book, which took a long time.

It took me like 17 years to write the book. But I did other things during that time. I didn’t just stop for 17 years but I started 17 years earlier and then I couldn’t finish it. So, I abandoned it, did something else, and it came back to it. So that one is called The Chulia in Penang, and that one won ICAS award.

 

Actually, my main passion is urban history. Basically, it’s understanding the built environment and the history of how the whole thing… How the city grew. So, you have to use maps, old pictures, and all that to reconstruct and also understand what were the economic drivers of that urban growth. I have a small group of friends that we’d just get together and then we just talk about these obscure things that nobody else seems to appreciate.

But what is great about George Town is that you could still read it. You know you can read the city like a book. You can look at something and you can try to understand what happened and then, when something was done. In Kuala Lumpur it’s very difficult because it’s been so overdeveloped with highways and all that. With Penang today, you can still get the feeling of… I mean even though things have changed, but the context has remained the same. You can still feel the context.

Moving forward? Oh, I have to work on another book on Penang, actually. I was starting to do that. Like a general book, not… I think Chulia one is too specialised for most people, but a general book on Penang is needed because now I know so much more than I did 25 years ago. And then when this environmental impact assessment report (on the Pan-Island Link) was released, I had to stop and just focus on fighting the highway.

So, I’m working on a general book on Penang, which I hope to bring out… I hope I can still finish it by early next year.

---

MALAYSIANS KINI is a series on Malaysians you should know

The Khon Kaen Model: Secondary Cities of Thailand

May 29, 2018

by Pechladda Pechpakdee@www.newmandala.org

 

Many sides in Thai politics have long agreed on the need to expand development into the provinces and reduce overcrowding in Bangkok. Yet inequality between the capital city and Thailand’s next most prominent cities—what this article calls “secondary cities”—remains high, a situation not helped by how the central government allocates development funds.

The phrase “Khon Kaen Model” connotes two rather disparate meanings. The first is deeply political. In 2014, the National Council for Peace and Order (NCPO) used “the Khon Kaen Model” to refer to a group in the province allegedly amassing forces and weapons to terrorise the citizenry. The group was arrested on 23 May 2014. But local administrators, academics and entrepreneurs refer to the Khon Kaen Model to capture the northeastern city’s unique private sector-driven approach to infrastructure development. The province of Khon Kaen is home to a first-class secondary city: situated in the heart of Isaan, connected to other parts of Thailand via high-speed railway, and on its way to being connected internationally via an airport. Khon Kaen also falls in both the East–West Economic Corridor and a sub-section of the North–South Economic Corridor.

Four cities, from four respective provinces, could be classified as secondary cities in Thailand’s northeastern region: Khon Kaen, Nakhon Ratchasima (Korat), Udon Thani and Ubon Ratchathani. Yet Khon Kaen has only recently been one of the centres of the Northeast that it is now—it is the only of Isaan’s “big four” whose development does not spring from being a former monthon (former administrative subdivisions used in the country during the early 20th century). When one examines the Northeast’s former administrative centres from which lesser satellite cities were managed—the monthon of Udon, Roi Et, Ubon and Nakhon Ratchasima—one might be surprised to find that Khon Kaen at the time had a relatively low population density compared to the monthon.

The patronage of Field Marshal Sarit Thanarat (in office 1959–63) was instrumental in kick-starting Khon Kaen’s rapid growth. Indeed, the first ever edition of the National Economic and Social Development Plan (1961–66) was drafted in Khon Kaen itself (the 12th and latest National Economic and Social Development Plan spans 2016–21). While the Plan’s schemes to reduce poverty were oriented toward snuffing the appeal of communism, which had found particularly receptive hearts in Thailand’s Northeast, infrastructure projects nevertheless accelerated Khon Kaen’s growth over a few short decades.

 

The Ubol Ratana Dam, opened in 1966, began producing adequate electricity to sustain large-scale industry, commerce, services and irrigation. Several factories sprung up in the vicinity of the dam to take advantage of the availability of both water and electricity, producing goods from sugar to paper. Khon Kaen University, the foremost educational institution in the Northeast, opened with an agricultural and engineering faculty in the hopes of steering students towards these skills. Meanwhile, Srinagarind Hospital now administers medical services not only to the Isaan population but patients from neighbouring countries.

Perhaps transport infrastructure has most accelerated the emergence of Isaan’s secondary cities. The heart of the Northeast’s connectivity lies in the Northeastern Railway Line and Mittraphap Road (“Friendship Road”) which pass through four provinces: Nakhon Ratchasima, Udon Thani, Nong Khai and Khon Kaen. Mittraphap Road, built with financial assistance from the United States and opened in 1957, initially served as route for transporting ammunition to the Vietnam War—but it also conveniently provided a conduit for transporting Isaan’s crops and other agricultural goods. After the construction of the Railway (the Bangkok–Ayutthaya line opened in 1896 but other lines were progressively added until 1958) and Mittraphap Road, Khon Kaen exploded into a junction for flows of goods and people.

But the distribution of wealth in Khon Kaen is distinguished by it never having been a monthon, meaning there is no clear class of privilege descended from former governors who took advantage of monopolies over governance to establish a base of wealth and land ownership. Khon Kaen’s relatively short history translates into a diverse population that has been buttressed by the migration of peoples in search of economic opportunity, including a notable Sino-Thai business community. Many of Khon Kaen’s upper class do not have long ancestral roots in the province—ties may extend back only as far as a generation or two.

Despite this, or because of it, the fraternity that characterises Khon Kaen’s “newly wealthy” is remarkable. These new elites are knitted together in networks that revolve around the province and a kind of regional pride. Many graduated from the Demonstration School of Khon Kaen University or Khon Kaen Wittayayon School (Isaan’s leading secondary schools)—these groups placed faith in regional education standards and resisted the trend of migrating to the capital city. Others pursued higher education in Bangkok or abroad but returned to contribute to the province’s development. A society of Khon Kaen’s elite now partake in a tradition of “gathering around the Chinese dinner table”, whereby they take turns each month to host each other over for dinner. These elites repeatedly tell me that they view each other not as “rivals in business” but as “friends in business”.

In the past, Khon Kaen’s elites—whether formally in the case of MPs or informally in the case of chao pho—appeared satisfied to leave the province’s development to the fate determined by the central government’s distribution of funds. While expectations remain low that the central government will invest in Khon Kaen’s internal transportation infrastructure, the inception of a new economic elite has blossomed alongside changes in local leadership. The laying of plans to unleash Khon Kaen’s development potential has been subsequently driven by networks of entrepreneurs, municipal officials and local academics, who proactively bypass neglect from the central government through public–private partnerships to provide public services.

Phiraphon Phatthanaphiradet, the Khon Kaen mayor from 2000–12 (and from a family of mall tycoons), espoused a governance philosophy based on the “triangle that moves that mountain” theorised by Dr Prawet Wasi: the development of a city relies on a coalition between three sectors 1) the municipal government 2) civil society 3) the scholarly community. Khon Kaen’s municipal government under Phiraphon exhibited a genuine interest in supporting political participation, winning a number of national awards including from the King Prajadhipok’s Institute. This philosophy was passed onto the current Mayor of Khon Kaen, Teerasak Teekayuphan (formerly the vice-mayor, Teerasak graduated from the same high-school cohort as Phiraphon. His family migrated from the province of Yala to Khon Kaen for business purposes).

Teerasak has recruited academics such as Assoc. Prof. Dr. Rawee Hanpachern to lead the designing of municipal development initiatives—the well-publicised “Khon Kaen Smart City” development blueprint first emerged four years ago as a partnership between the municipal government and Khon Kaen University’s Faculty of Architecture. On the other hand, private businesses are providing the extraordinary capital required to administer, provide and build the infrastructure underpinning mass services.

Public transport infrastructure in Khon Kaen—such as an ambitious 26km light rail line—is being funded and spearheaded by the Khon Kaen Think Tank (KKTT), a group of Khon Kaen’s 20 leading “new gen” businessmen. The group counts among its ranks Suradech Taweesaengsakultha, an automobile tycoon, and real-estate magnate Channarong Buristrakul. Each member contributed 10 million baht to establish the think tank and pool capital for building up the city’s infrastructure. The group of business magnates remembers well that “mobility drives the city”, but are no longer content to wait for the benevolence of the central government.

That Khon Kaen lags behind Bangkok when it comes to development is here perhaps beside that point: development communities on the ground have their eyes on following a unique path to prosperity. As one Khon Kaen citizen explained to me with pride, “We’re going to do better. We’re not following Bangkok’s vision of the future”.

Still, the “Khon Kaen Model” of private-sector driven development has met with some friction from both the central government and local communities—some cannot help but be suspicious of wealthy tycoons openly cozying up alongside politicians. When push comes to shove, it cannot be denied that the members of KKTT see business opportunities in the process of developing Khon Kaen. There have been accusations that some have exercised leverage in determining the locations of light-rail stations to push up investment in their real estate. Still, it was something of a win-win situation when KKTT, via the Cho Thavee Corporation, began trialling modern “smart bus” services in Khon Kaen (allowing Cho Thavee to in turn leverage its experience providing bus services to win a tender to supply buses to the Bangkok Mass Transit Authority).

Having worked alongside municipal governments in several committees to draft city development plans, both in Isaan and in other regions, I can say that I have never seen anything like “the Khon Kaen Model” wherein the local government and the private sector are so proactively sidestepping the central government. How the Model unfolds is well worth watching. Still, I too cannot help but ask whether the future of Khon Kaen’s development is being left in the hands of one small capitalist group. Moreover, what does the bright future foretold by the Khon Kaen Model mean for other cities with far fewer comparative advantages than those with which Khon Kaen has been blessed?

จังหวัดขอนแก่น จัดได้ว่าเป็น เมืองอันดับสองชั้นนำที่มีทิศทางการพัฒนาเมืองเชิงรุกที่น่าสนใจ ประกอบกับศักยภาพและโอกาสที่มีอยู่ อย่างการอยู่ในตำแหน่งศูนย์กลางของภาคอีสานการพัฒนาระบบรางอย่างรถไฟรางคู่ รถไฟความเร็วสูง การยกระดับสู่สนามบินนานาชาติ การอยู่ในสายทางระเบียงเศรษฐกิจสำคัญอย่างระเบียงเศรษฐกิจตะวันออกตะวันตก (East–West Economic Corridor) และแนวย่อยของระเบียงเศรษฐกิจเหนือ ใต้ (North–South Economic Corridor) ทำให้ขอนแก่นเป็นเมืองแห่งโอกาสอย่างต่อเนื่องมากว่า 50 ปีมาแล้ว โดยเส้นทางการพัฒนาเมืองขอนแก่นเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การศึกษาและขบคิดถึงประเด็นทิศทางการพัฒนาเมืองในระดับภูมิภาค

แผนพัฒนาฯเพื่อขจัดความยากจน ดึงมวลชนจากคอมมิวนิสต์

เมืองขอนแก่นเป็นหนึ่งในสี่เมืองหลักของภาคอีสาน อันประกอบด้วย เมืองนครราชสีมา เมืองขอนแก่น เมืองอุดรธานีและเมืองอุบลราชธานี ซึ่งตำแหน่งที่ตั้งของเมืองขอนแก่นนำมาสู่ความได้เปรียบด้านที่ตั้งที่มีศักยภาพการเป็นศูนย์กลางทางภูมิศาสตร์ของภาคอีสานและการเป็นศูนย์กลางการขนส่งทั้งเส้นทางเดินรถ รถไฟ และการพัฒนาสู่สนามบินนานาชาติ  โดยหากพิจารณาเมืองอันดับสองในภาคตะวันออกเฉียงเหนืออย่าง นครราชสีมา อุดรธานี ขอนแก่นและอุบลราชธานีแล้วนั้น เมืองขอนแก่นเป็นเมืองหลักเมืองเดียวในอีสานที่ไม่ได้มีพัฒนาการมาจากการเมืองมณฑลหลักเช่นเมืองอื่นๆ ปัจจัยที่ทำให้ขอนแก่นก้าวกระโดดขึ้นมาอย่างโดดเด่น ส่วนนึงเป็นเพราะคุณูปการจากจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีในขณะนั้น ได้ให้ความสำคัญในการพัฒนาภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จนเป็นที่มาของแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 1 (พศ.2504-2509)ซึ่งได้เขียนขึ้นที่จังหวัดขอนแก่น เพื่อมุ่งเป้าขจัดความยากจนและการแพร่เข้ามาของลัทธิคอมมิวนิสต์ ซึ่งภาคอีสานนั้น เป็นพื้นที่เสี่ยงต่อความมั่นคงเป็นอย่างมาก หลายแห่งทางรัฐ ระบุให้เป็นพื้นที่สีชมพูและสีแดง เนื่องจากมีการระดมมวลชนและก่อความไม่สงบ จากการแทรกซึมของกลุ่มลัทธิคอมมิวนิสต์  ที่ได้ประสบชัยชนะในประเทศเวียตนามและประเทศลาวมาแล้ว

โครงสร้างพื้นฐานเปลี่ยนขอนแก่นเป็นเมืองแห่งโอกาส

การเปิดพื้นที่การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานได้สร้างการเปลี่ยนแปลงโฉมหน้าเมืองขอนแก่นในระยะเวลาไม่กี่สิบปี จากการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน อย่างเช่น เขื่อนอุบลรัตน์ที่ผลิตกระแสไฟฟ้าได้ปริมาณมากพอที่จะให้บริการแก่ภาคอุตสาหกรรม การค้าและบริการ การชลประทานเพื่อการเกษตร  ทำให้มีโรงงงานอุตสาหกรรมจำนวนมากตั้งอยู่รอบๆพื้นที่เขื่อนอุบลรัตน์ เช่น โรงงานน้ำตาล โรงงานกระดาษ เนื่องจากมีน้ำและไฟในปริมาณที่ใช้ในการอุตสาหกรรม การสร้างมหาวิทยาลัยขอนแก่น ที่กลายเป็นสถาบันการศึกษาหลักในระดับภูมิภาค ที่เริ่มแรกมีคณะเกษตรศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์เพื่อการผลิตบุคคลากรมาพัฒนาท้องถิ่น มีศูนย์ผลิตบุคคลากรด้านการแพทย์และมีโรงพยาบาลชั้นนำในระดับภูมิภาคที่ให้บริการแก่ประชาชนในภาคอีสานและประเทศข้างเคียง สิ่งสำคัญคือ มีถนนมิตรภาพ (Friendship Road) ที่สร้างโดยสหรัฐอเมริกาที่มุ่งหมายเพื่อจะเป็นเส้นทางลำเลียงยุทโธปกรณ์ เพื่อสงครามเวียตนาม และในอีกทางหนึ่งก็อำนวยความสะดวกในการขนส่งพืชผล ผลิตภัณฑ์การเกษตร อำนวยความสะดวกแก่การเดินทางไปยังพื้นที่ต่างๆของภาคอีสานด้วย

ขอนแก่นในช่วงห้าสิบปีที่แล้วจึงเป็นดินแดนแห่งโอกาสในการเข้ามาหาชีวิตที่ดีกว่าของผู้คนมากมายทั้ง โดยเฉพาะในเมืองที่มีชาวไทยเชื้อสายจีนที่มีความถนัดในการทำธุรกิจ ค้าขาย เช่น ธุรกิจค้าขายเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์การเกษตร ธุรกิจแปรรูปพืชผลการเกษตร โรงแรม ร้านอาหาร การธนาคาร เมืองขอนแก่นจึงเติบโตอย่างต่อเนื่องโดยมาจากบุคคลากรที่หลากหลายเข้ามาอยู่ในเมือง ทำให้ปัจจุบันขอนแก่นดำรงบทบาทของความเป็นเมืองหลักในภูมิภาคหรือ เมืองรอง (secondary city) โดยเป็นศูนย์กลางการค้า การบริการ การศึกษา การรักษาพยาบาล การเดินทางและอีกหลายด้าน ส่งผลให้ มีทั้งรายได้เข้าสู่เมืองจำนวนมาก และมีบุคคลากรที่มีศักยภาพในการด้านต่างๆ ซึ่งข้อแตกต่างจากเมืองอื่นๆคือ ขอนแก่นเป็นเมืองที่ไม่ได้มาจากเมืองหลักของมณฑลเดิม ที่มีเจ้าเมืองที่เก่ามีอิทธิพลในทางอำนาจปกครองเดิม มีฐานเศรษฐกิจเดิมอยู่ มีการครอบครองที่ดินเดิมจำนวนมาก อย่างเมืองอื่นๆในอดีต  ขอนแก่นนั้นเป็นเมืองแห่งการหลอมรวมผู้คนด้วย “โอกาส” คนที่ที่มาอยู่เมืองขอนแก่นจึงมีความหลากหลาย ขอนแก่นเป็นเมืองที่ไม่ได้มีประวัติศาสตร์ความเป็นมายืนยาว จึงเป็นเมืองที่มีบริบทการพัฒนาจาก “การสร้างสรรค์สิ่งใหม่” มากกว่า การ “อนุรักษ์”

คหบดีขอนแก่นและสายสัมพันธ์

คหบดีของเมืองขอนแก่น หลายคนไม่ได้มาจากรากเหง้าที่เป็นคนเมืองขอนแก่น แต่มีบรรพบุรุษรุ่น ปู่ย่า พ่อแม่ ที่เห็นโอกาสในการเข้ามาทำการค้าธุรกิจในเมืองนี้ ในอดีตผู้นำในเมืองขอนแก่นทั้งแบบทางการและไม่เป็นทางการ อย่างสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร (สส.) นายกเทศมนตรี และเจ้าพ่อ เป็นผู้ที่มีอิทธิพล บารมีในพื้นที่อย่างเช่น เสี่ยเล้ง ฉายามังกรแห่งอีสาน ที่มีอำนาจจากความร่ำรวยในธุรกิจหลากหลายประเภท ที่ การพัฒนาเมืองในอดีตเป็นเรื่องที่ดูจะไกลตัว และปล่อยไปตามยถากรรมที่ภาครัฐจะจัดสรรแผนและงบประมาณมาให้ในท้องถิ่น อย่างเดิมที่เคยเป็นมา มากกว่าจะเป็นเรื่องที่คนขอนแก่นจะมากำหนดทิศทางการพัฒนาของตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนเห็นได้ถึงความแตกต่างของคหบดีรุ่นใหม่ของเมืองขอนแก่น มีความแตกต่างจาก จากคหบดี เมืองหลักอื่นๆคือ คหบดีรุ่นใหม่เหล่านี้มีสายสัมพันธ์กันดี ไม่ได้มีความแตกแยกมีวัฒนธรรมอย่างหนึ่งที่ผู้เขียนเห็นว่า สิ่งนี้เป็นเรื่องที่ดีและเป็นจุดบ่มเพาะแห่งการร่วมมือกันพัฒนาคือ การมีแชร์โต๊ะจีน โดยกลุ่มคหบดีเมืองขอนแก่นจะมีวัฒนธรรมรวมตัวกันทานอาหารร่วมกัน โดยผลัดเปลี่ยนกันเป็นเจ้าภาพทุกเดือน ซึ่งการสมาคมสังสรรค์รูปแบบนี้ คหบดีรุ่นใหม่ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นจุดที่ทำให้พวกเขาได้มองเห็นกันและกันจากรุ่นต่อรุ่น เป็นพันธมิตรในการต่อยอดทำธุรกิจมากกว่าจะเป็นศัตรูคู่แข่งขันดังเช่น คหบดีเมืองหลักอื่นๆ ที่มักจะไม่ลงรอยกันหรือไม่มีสัมพันธ์อันดีต่อกัน ซึ่งสิ่งนี้ผู้เขียนมองว่า เป็นต้นทุนทางสังคมที่เมืองอื่นๆไม่มีเช่น ขอนแก่น หรือ แม้กระทั่งสายสัมพันธ์ผ่านสถาบันการศึกษาหลักในจังหวัด ที่คหบดีหลายท่าน ก็จบการศึกษาระดับมัธยมในจังหวัดอย่างโรงเรียนขอนแก่นวิทยายนและโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยขอนแก่น ซึ่งทั้งสองโรงเรียนถือเป็นโรงเรียนชั้นนำในภูมิภาคในขณะนั้น ซึ่งเราจะเห็นความเป็น “ภูมิภาคนิยม” คือ คหบดีส่วนมากเชื่อมั่นในมาตรฐานการศึกษาภายในเมืองขอนแก่น โดยที่ไม่จำเป็นต้องไปเรียนในกรุงเทพ และท้ายที่สุดหลายคนได้เติบใหญ่ ไปศึกษาระดับอุดมศึกษาทั้งในกรุงเทพและต่างประเทศ แล้วได้กลับมาทำงานด้านการพัฒนาเมืองขอนแก่นร่วมกันได้ ก็ด้วยการเป็นมิตรที่ดีต่อกันในอดีต ที่ส่งผลต่อการทำงานพัฒนาเมืองร่วมกัน

สามเหลี่ยมเขยื้อนภูเขา

สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนเห็นพัฒนาการของเมืองขอนแก่นมาตลอดคือ การเปลี่ยนแปลงของเจเนอเรชั่น ผู้นำทางการเมืองมีผล ต่อการพัฒนาเมืองอย่างมากในเจเนอเรชั่นที่สาม คหบดีรุ่นใหม่เหล่านี้มีความพร้อมในทุกด้าน ทั้งความมั่นคง มั่งคั่งทางเศรษฐกิจ ส่วนมีการศึกษาไม่ต่ำกว่าระดับปริญญาโท และอายุที่กำลังมีไฟในการพัฒนา โดยเห็นประสบการณ์จากกรุงเทพและต่างประเทศ ซึ่งมีบทบาทที่แตกต่างกันไป โดยทางเทศบาลนครขอนแก่นนั้น มีประวัติที่ดีมากในการด้านการสร้างความมีส่วนร่วมจากทุกภาคส่วน จนได้รับรางวัลจากสถาบันพระปกเกล้า ตั้งแต่สมัย นายกเทศมนตรี พีระพล พัฒนพีระเดช (เริ่มเป็นนายกฯ เมื่อปี 2543 ต่อจากบิดาที่เคยเป็นนายกฯมาแล้ว จนถึงปี 2555) เขามาจากตระกูลที่มีธุรกิจห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ของเมืองขอนแก่นซึ่งสมรสกับลูกสาวคหบดีที่ประกอบธุรกิจด้านเครื่องยนต์การเกษตร โรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ และจบการศึกษาจากต่างประเทศ ซึ่งในขณะนั้น พีระพลจัดเป็นผู้บริหารท้องถิ่นรุ่นใหม่ที่มีแนว ความคิดสร้างสรรค์ เน้นการมีส่วนร่วมของประชาชน และมีนวัตกรรมการบริหารใหม่ๆ จนคว้ารางวัลผลงานดีเด่นจาก หน่วยงานระดับประเทศเป็นจำนวนมาก  โดยมีความเชื่อมั่นในหลักการ “สามเหลี่ยมเขยื้อนภูเขา” ของนายแพทย์ประเวศน์ วะสี กล่าวคือ เมืองจะพัฒนาได้ ต้องมีส่วนร่วมจาก 1 ภาคเทศบาล 2 ภาคประชาชน 3 ภาควิชาการ หลังจากที่หมดวาระ ก็ได้ส่งต่อแนวคิดการพัฒนาต่อ เพื่อนร่วมทีมการทำงานพัฒนาเมือง คือ นายธีระศักดิ์ ฑีฆายุพันธ์ นายกเทศมนตรีท่านปัจจุบัน (เดิมเป็นรองนายกเทศมนตรีฯ) ซึ่งก็เป็นคหบดีที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกับอดีตนายก พีระพล โดยธีระศักดิ์ที่มีพื้นเพเดิมจาก อำเภอเบตง จังหวัดยะลา แต่ภายหลังได้ย้ายมาประกอบธุรกิจในขอนแก่น แต่ได้ยังดำเนินการพัฒนาเมืองด้วยอุดมการณ์เดียวกัน โดยได้สร้างทีมงานในตัวเทศบาลและดึงภาควิชาการเข้ามาทำงานพัฒนาเมืองด้วย โดยมี รศ.ดร.รวี หาญเผชิญ ซึ่งเป็นผู้นำการพัฒนาเมืองในภาควิชาการก็อยู่ในตระกูลคหบดีเก่าเมืองขอนแก่น ซึ่งได้อธิบายถึง ปูมหลังสู่ความเป็นเมืองขอนแก่นสมาร์ทซิตี้ ว่า เดิมที 4 ปีที่แล้วนั้นมาจาก การทำงานประสานกันระหว่างเทศบาลนครขอนแก่นและสถาบันการศึกษา คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ม.ขอนแก่น และ ที่ปรึกษากรรมาธิการสถาปนิกผังเมืองอีสานเป็นหนึ่งในแกนนำสำคัญก็ได้ชักชวนผู้เขียนซึ่งเป็นประธานกรรมาธิการสถาปนิกผังเมืองอีสานเข้ามาร่วมทีมด้วย จะเห็นได้ว่า สายสัมพันธ์อันดีและการเปิดกว้างหาพันธมิตรการทำงาน เป็นปัจจัยสำคัญในพัฒนาการเมืองขอนแก่น

การเดินทางขับเคลื่อนเมือง (Mobility Drives City)

อาจกล่าวได้ว่า จุดเริ่มและจังหวะของการก้าวเข้าสู่ขอนแก่นโมเดลและขอนแก่นสมาร์ทซิตี้นั้น มีปัจจัยหนุนมากมาย จากโอกาสที่ขอนแก่นได้รับในฐานะที่มีตำแหน่งที่ตั้งอยู่ในระเบียงเศรษฐกิจสำคัญพาดผ่าน อย่าง (East–West Economic Corridor) ทำให้มีแนวคิดการพัฒนาเมืองที่จะสร้างโอกาส ตามศักยภาพที่ขอนแก่นมี และกำลังจะเกิดขึ้น จากโครงการขนส่งต่างๆทั้งรถไฟความเร็วสูง นำมาสู่การพัฒนารถขนส่งสาธารณะรางเบา (LRT) ที่มีการผลักดันจากหลายภาคส่วน ทั้งกลุ่มหอการค้าฯ กลุ่ม KKTT (Khon Kaen Think Thank) ซึ่งเป็นกลุ่มนักธุรกิจคลื่นลูกใหม่ที่รวมตัวกัน เช่น คุณสุรเดช ทวีแสงสกุลไทย ซึ่งเป็นคหบดีที่มีธุรกิจต่อรถยนต์ระดับประเทศอย่างกลุ่ม ช.ทวี  คุณชาญณรงค์ บุริสตระกูล คหบดีจากธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เป็นต้น โดยกลุ่ม KKTT เป็นกลุ่มนักธุรกิจชั้นแนวหน้าของเมืองขอนแก่น 20 คน ร่วมกันลงขันคนละ 10 ล้านเพื่อ “ต่อยอดโอกาส” การพัฒนาเมืองโดยอาศัยแนวคิด การเดินทางขับเคลื่อนเมือง (Mobility Drives City) ขับเคลื่อนประสานงานที่เริ่มจากท้องถิ่น

ภาพจำเดิมของนักการเมืองและกลุ่มทุนที่ยังคงหลอกหลอน

อย่างไรก็ตามเส้นทางการพัฒนาและผลักดันการพัฒนาเมืองเชิงรุก จากการประสานกันทั้งฝ่ายวิชาการที่มีหลักการ ฝ่ายผู้นำท้องถิ่นอย่างเทศบาลที่แข็งแกร่งและเป็นนักประสานสิบทิศ ฝ่ายกลุ่มทุนนักธุรกิจที่มีความฉลาดเฉลียวและมีชั้นเชิง ขอนแก่นโมเดลจึงไม่ใช่สูตรสำเร็จที่เมืองอื่นๆจะลอกเลียนแบบได้ง่ายๆ แม้ขอนแก่นโมเดลจะมีการเคลื่อนไหวที่หวือหวาและนับเป็นเรื่องที่ใหม่ล้ำหน้ามากในการพัฒนาเมืองของไทยที่มีการขับเคลื่อนจากภูมิภาค จนสร้างแรงกระเพื่อมไปสู่เมืองหลักอื่นๆในภูมิภาคหรือเมืองรอง (secondary cities) อื่นๆ อย่างเช่น ภูเก็ต เชียงใหม่ พิษณุโลก เป็นต้น แต่ขอนแก่นโมเดลนั้น ก็สร้างความกังวลจากภาครัฐและประชาชนบางส่วนในท้องถิ่น ขณะที่ภาครัฐไม่เชื่อมั่น เชื่อมือ ในความสามารถของท้องถิ่น ตลอดจนความเป็นไปได้ของโครงการ  ประชาชนบางส่วนก็อาจยังคงระแวงกับภาพลักษณ์ของนักการเมือง และนักธุรกิจที่มีผลประโยชน์แอบแฝงอยู่ ซึ่งก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าความฉลาด เฉลียวมีชั้นเชิง ก็มาพร้อมกับการสร้างความระแวงจากคนรอบข้าง ดังเช่น เราจะเห็นสถานการณ์ win-win situation จากการที่ กลุ่ม KKTT โดย ช.ทวี อาศัยการใช้พื้นที่เมืองขอนแก่นเป็นเวทีจำลองความสำเร็จในการให้บริการ smart bus ที่ล้ำหน้า โดยคนขอนแก่นได้ใช้รถโดยสารที่มีความทันสมัยก่อนใคร เพื่อนำเอาความสำเร็จในการทดสอบโมเดลการให้บริการในเมืองขอนแก่นเป็นบันไดความสำเร็จไปสู่การชนะการประมูลรถ ขสมก.ในกรุงเทพมหานคร  หรือการระแวงต่อการที่กลุ่มทุนมีอิทธิพลต่อการชี้นำตำแหน่งที่ตั้งของสถานี LRT เพื่อหวังในการลงทุนอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งจะปฏิเสธไม่ได้ว่ากลุ่มทุนเหล่านี้เห็นโอกาสในการพัฒนาของขอนแก่นโมเดล

ในขณะที่เมืองอื่นๆประสบกับปัญหาตั้งแต่การเริ่มโครงการที่ไม่มีต้นทุนทางสังคมแบบขอนแก่นโมเดลจากการรวมตัวพูดคุยและมีเป้าหมายร่วมกันหลายๆฝ่ายในการพัฒนาเมือง ผู้เขียนก็มีคำถามต่อขอนแก่นโมเดลว่า เรายอมรับได้กับสถานการณ์แบบนี้ได้หรือไม่ และเราจะอยู่ร่วมกันอย่างมั่นใจ ได้อย่างไรให้เกิดผลลัพธ์ที่เกิดประโยชน์สูงสุดแก่ส่วนรวม

หรือจะปล่อยให้อนาคตของการพัฒนาเมืองเป็นไปตามยถากรรม?
หรือการตกเป็นของกลุ่มทุน กลุ่มหนึ่ง กลุ่มใด แบบการเมืองและการพัฒนาประเทศระดับชาติ?

ในอนาคตอันใกล้นี้ เรากำลังจะมีโอกาสอย่าง รถไฟความเร็วสูงจาก กรุงเทพ ผ่านโคราช ขอนแก่น อุดร หนองคาย ไปสู่ลาวและจีนนั้น หากยังไม่ได้มีการเตรียมพร้อมที่ดีของเมือง ซึ่งก็จะเป็นที่น่าขบคิดว่า  อนาคตของขอนแก่นที่มีปัจจัยหนุนส่งที่พรั่งพร้อมและเมืองอื่นๆที่มีความพร้อมน้อยกว่าจะเป็นอย่างไร?  ผู้เขียนพิจารณาว่าจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายหากมีการ “ซ้ำประสบการณ์เดิม” กับประสบการณ์ทางการเมืองระดับชาติและการพัฒนาเมืองอื่นๆ หากไม่มีการเตรียมการณ์พัฒนาและวางแผนที่ดี หรือแม้กระทั่งการเกิดอุปสรรคที่จะไม่ทำให้เกิดขอนแก่นโมเดลที่เป็นการเคลื่อนไหวพัฒนาเมืองในระดับท้องถิ่น โดยคนขอนแก่นจะมีโอกาสเป็นผู้กำหนดวิถีและรูปแบบในการพัฒนาเองและเป็นตัวอย่างในการขับเคลื่อนเมืองรองอื่นๆต่อไป

About the Author

Pechladda Pechpakdee

ผศ.ดร.เพชรลัดดา เพ็ชรภักดี อาจารย์ประจำคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมืองและนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม และประธานกรรมาธิการสถาปนิกผังเมืองอีสาน มีความสนใจในเรื่องการเมืองและการพัฒนาเมือง โดยจบการศึกษาด้าน Development Studies จาก School of Politics and International Studies, The University of Leeds, UK มีประสบการณ์ในด้านการศึกษาวิจัยและวางแผนพัฒนาเมืองให้กับ กรมโยธาธิการและผังเมือง การเคหะแห่งชาติ และเทศบาลต่างๆ

Pechladda Pechpakdee is based in the Faculty of Architecture, Urban Design and Creative Arts at Mahasarakham University. She has worked on city development plans with Thailand’s Department of Public Works and Town and Country Planning, the National Housing Authority and a number of municipal governments. She is the President of the Isaan branch of the Thailand Urban Designers Associations.

 

 

The Monuments of Power

September 11,

by Ian Buruma*

https://www.project-syndicate.org/commentary/power-of-monuments-charlottesville-by-ian-buruma-2017-09

Why should public spaces in the US be purged of images of Confederate leaders, while statues of Admiral Nelson and Cecil Rhodes still stand in Britain? The way we tell stories of our past, and keep memories alive in cultural artifacts, is a large part of how we view ourselves collectively.

NEW YORK – The ghastly spectacle last month of neo-Nazis marching through Charlottesville, Virginia, carrying torches and barking slogans about the supremacy of the white race, was sparked by the city’s plans to remove a statue of Robert E. Lee, the leader of the Confederate army, which fought to retain slavery in the secessionist South during the American Civil War. The statue of General Lee on his horse has been there since 1924, a time when the lynching of black citizens was not a rarity.

 Cecil Rhodes on Horseback

Inspired by the events taking place in Charlottesville, advocates have emerged in Britain seeking to pull Admiral Nelson off his famous column on Trafalgar Square in London, because the British naval hero supported the slave trade. And two years ago, protesters at the University of Oxford demanded the removal of a sculpture of Cecil Rhodes from Oriel College, where the old imperialist had once been a student, because his views on race and empire are now considered to be obnoxious.

The  Lord Admiral Nelson Monument stands in London’s Trafalgar Square and is one of the most iconic in London–An Artifact of British Naval History.

There always was something magical about this kind of iconoclasm, which rests on the belief that smashing an image will somehow solve the problems associated with it. When English Protestants challenged the power of the Roman Catholic Church in the sixteenth century, mobs laid waste to stone-carved saints and other holy representations with pick-hammers and axes. Eighteenth-century revolutionaries did the same to churches in France. The most radical example occurred in China only a little more than 50 years ago, when Red Guards destroyed Buddhist temples and burned Confucian books – or indeed anything old and traditional – to herald the Cultural Revolution.

It is easy to deplore this type of destruction. Great buildings and works of art are lost. One is tempted to assume that only people who believe in the magical power of images would wish to erase them. The sensible way to deal with monuments of the past would be to see them simply as artifacts of history.

And yet it is not so simple. Who would argue that after 1945 streets and squares in German cities should continue to be named after Adolf Hitler? It was surely not just a childish mistake to remove sculptures of the Führer – or of Soviet leaders in Central and Eastern Europe after 1989. One could argue that images of these leaders and their henchmen lacked the artistic value of great churches of medieval England, or Tang Dynasty Buddhist sculptures in China. But then statues of General Lee are hardly worth preserving for artistic reasons either.

The question is where we should draw the line. Should a historical figure be judged by the amount of blood on his hands? Or should we establish a proper time frame?

It might be argued that monuments celebrating villains who lived within living memory and would still cause grief to surviving victims must be removed, and that anything older should be left alone. But that doesn’t quite work, either. The argument for preserving a sculpture of Hitler in a public place, assuming that such a thing still exists, does not get stronger as time goes on.

Many people in the US South argue that Confederate monuments should be protected as mere reminders of the past, as part of a common “heritage.” The problem is that history is not always neutral. It can still be toxic. The way we tell stories of our past, and keep memories alive in cultural artifacts, is a large part of how we view ourselves collectively. This demands a certain degree of consensus, which often does not exist, especially when there has been a civil war.

The case of postwar Germany is quite straightforward. Both East and West Germany set out to build their collective futures in direct contrast to the Nazi past. Only a resentful fringe still wishes to cling to fond memories of the Third Reich.

Nonetheless, to this day, German authorities ban the display of Nazi imagery, fearing that it might still tempt people to repeat the darkest episodes of their country’s history. This fear is understandable, and not wholly irrational. Such temptations could even become stronger as Nazism fades from living memory.

Britain has a less traumatic recent history. The views of Cecil Rhodes, or Admiral Nelson, though fairly conventional in their time, are certainly no longer fashionable today. It is highly unlikely that many British people gazing up at Nelson on his column or passing Oriel College, Oxford, will be inspired to advocate slavery or build an empire in Africa.

The American South, however, is still a problem. The losers in the Civil War were never quite reconciled to their defeat. For many southerners, though by no means all, the Confederate cause and its monuments are still felt to be part of their collective identity. Although hardly anyone in his right mind would advocate the revival of slavery, nostalgia for the Old South is still tinged with racism. That is why statues of General Lee in front of court buildings and other public places are noxious, and why many people, including southern liberals, wish to see them removed.

There is no perfect solution to this problem, precisely because it is not just about images carved from stone. Resentment in the South is political. The wounds of the Civil War remain unhealed. Much of the rural south is poorer and less educated than other parts of the US. People feel ignored and looked down upon by urban coastal elites. That is why so many of them voted for Donald Trump. Knocking down a few statues will not solve this problem. It might even make matters worse.

 

*Ian Buruma, Editor of The New York Review of Books, is Professor of Democracy, Human Rights, and Journalism at Bard College. He is the author of numerous books, including Murder in Amsterdam: The Death of Theo Van Gogh and the Limits of Tolerance and Year Zero: A History of 1945.

Malaysia: UMNO apes the Taliban

September 12, 2016

by Tay Tian Yan

http://www.freemalaysiatoday.com

This is Positive Thinking ala Malaisie

Fanaticism knows no limits, from the Middle East to the rest of the world. Often the boundary between fanaticism and insanity is equally blurred.

Many years back when the fanatical Taliban ruled Afghanistan, many world-shocking events took place there, such as the shocking demolition in the name of  Islam of statues of Buddha in Bamiyan.

For thousands of years, the Bamiyan Valley was a regular stop on the Silk Road for travellers from China, India, Persia and Europe. Bamiyan was an important hub of Buddhist learning. Thousands of monks and craftsmen erected countless awe-inspiring Buddha statues on the walls of the cliffs in the valley, the biggest of which stood at 38m and 58m tall.

The Bamiyan Valley

Aesthetically, these were masterpieces attesting to the pinnacle of cultural eminence. From the historical point of view, they were priceless legacies of human civilisation. For over a thousand years, these two enormous Buddha statues stood over this land and the many historical developments taking place under their noses.

Unfortunately such godly artistic creations were blown up and reduced to rubble by the Taliban in a matter of hours. Similarly, after Islamic State fanatics captured parts of northern Iraq, they blew up 3,000-year-old Assyrian relics and statues in the ancient city of Nimrud.

They also destroyed the Temple of Bel and Baal Shamin in the 4,000-year-old city of Palmyra in northern Syria they subsequently captured, smashing up the invaluable ancient animist relics.

Khaled Asad, director of Palmyra Antiquities Museum, was executed by the IS. Taliban and IS prohibited idolatry on the pretext of defending their religion, destroying priceless statues and relics without taking into consideration their enormous historical value.

What has been brought down can never be restored; neither can pieces of history be duplicated. The fanaticism and insanity of these people have shocked the world and brought tears to millions.

What has this to do with Malaysia? The eagle statue in Langkawi and the statue of fallen heroes at the National Monument have received media coverage of late. Some clerics who thought they were safeguarding their religion called for their demolition to preserve the sanctity of the religion and stub out idolatry.

A Popular Tourist Attraction on the Island of Langkawi, Kedah

The eagle is but a symbol of Langkawi and a popular sightseeing spot. No one is going to worship an eagle statue anyway. As for the National Monument, it was built in honor of the warriors sacrificing their precious lives for the nation, and was meant to inspire Malaysians to be patriotic. Similarly, no one is going to deify and idolize them either.

Remember the Men and Women who gave their lives so that we may live in Peace. That Peace is now under threat from ultra Malay Islamic Extremists and Najib’s pursuit of existential politics–Din Merican

Narrow-minded and radical interpretations of such people have religionised everything that crosses their minds and banished all who are not with them. This is the crudest manifestation of the pride and prejudice born out of such fanaticism.

If by chance their wayward thinking gets approved and legitimised, the country’s diversity and universal values will be completely uprooted.

An architectural beauty and brutality

August 20, 2016

by Julia Mayer

Can architecture help heal the wounds of Cambodia’s genocide? Julia Mayer takes a look at the Documentation Centre of Cambodia’s new memorial to a dark past, the Sleuk Rith Institute in Phnom Penh. 

Passion and patience make strange bedfellows but are essential when best-laid plans temporarily go awry.

Youk Chhang, founder of the Sleuk Rith Institute and the Executive Director of the Documentation Centre of Cambodia (DC-Cam) continues to work tirelessly on his ambitious proposal to reconcile his country’s brutal past with its rich ancient cultural heritage. He is trying to build a multi-purpose centre commemorating Cambodia’s genocide and is doing this in what can best be described as an uneasy present.

Facing numerous setbacks, Chhang, who is also a survivor of the infamous Khmer Rouge era of 1975-79 in which more than two million people perished, remains undeterred.

“We were planning to start building in February this year,” says Chhang. But efforts have ground to a halt. The delay is very complicated involving government bureaucracy, and we are working to resolve it now.”

Designed by the late multi award-winning London-based Iraqi architect, Zaha Hadid, back in 2014, the Sleuk Rith Institute’s design immediately conjures images of a distant future as well as Cambodia’s glorious past. Five towers reminiscent of Angkor Wat rise from the monsoonal mists of the famed and beautiful jungle to inspire yet another allegory — trees of knowledge and life.

“The repression of cultural knowledge during the French colonial era, followed by the Khmer Rouge regime’s ideology as a form of education meant that links to the rest of the world were severed.It was an ideology that almost destroyed us. Today we are still chained to the past, which is why for me, only education can set us free. We should not be enslaved by the past. We cannot escape it; we have to face it,” says Chhang.

The name Sleuk Rith is highly symbolic and refers to the power of leaves, explains Chhang, as he recounts a story of Cambodian intellectuals and activists secretly writing messages on dried leaves during the colonial era to preserve their knowledge and culture.

The symbolism runs even deeper.

There are distinctive parallels between the ancient regional tradition of meticulously writing Hindu then later Buddhist texts on palm leaves, sastra, to the hundreds and thousands of leaves of paper filled with forced confessions delivered under unabated torture, to reams of survivor testimonies painstakingly recorded and collected by the DC-Cam team since it began its work in 1995.

Chhang is quick to mention that within the concept of the power of leaves exists another meaning — plain paper, or that critical moment before the page fills with ideas and feelings, and which allows for the possibility of new versions of the history of genocide.

“When I was growing up, there was no education, and very few had traveled outside of the country,” says Chhang.

“As a result of genocide, Cambodians are now all over the world, and I think, because of that, people have formed a new version of the history of genocide. Each person comes with a different idea, different ways of thinking and different views, so there’s no singular interpretation.”

The new building is meant to inspire reflection, reconciliation and the restoration of relationships broken by the Khmer Rouge’s near four-year reign of terror. However, unlike other memorials and in situ sites scattered throughout the country offering explicit and undeniably invaluable evidence of the atrocities orchestrated by the regime, the Sleuk Rith Institute aims to tell the same horror story a little differently.

“Many young people look at a skull, a shackle or a blood stain on a wall and feel that it is the older generation who are responsible for the mistakes made,” says Chhang.

“They see the past as remote and have problems seeing it as part of their identity. But if you come in with photography, with beauty, with dialogue, you bring them in, and they start to question.”

Reinterpreting the atrocities in any way as ‘beautiful’ immediately calls for a reevaluation of aesthetics, as does the message that is hoped to be shared and retold by others.

Sites like Tuol Sleng, the notorious prison and interrogation center codenamed S-21, and Choeung Ek ‘Killing Fields’ where the majority of prisoners were executed, all serve as important witnesses to the past.

However, it can be argued that they elicit intense feelings of pity, shame and disbelief, which can be counterproductive when trying to understand what happened and to possibly achieve reconciliation through empathy. And not everyone can visit such places.

“The best memorials evoke reflection and commemoration, but are also living, dynamic places that engage with all generations in the community,” says Chhang.

“A memorial should be enlightening, a place where both the younger and older generation can feel comfortable learning about the tragedies of the past to find new ways to heal, and to move forward.”

The centre will not only commemorate the lives lost but also serve as a tribute to the survivors via a museum of memory. It will also be an archive of all documents about the period, a library and an international research center for genocide studies, placing the Cambodian experience in context with other atrocities still being perpetuated today despite global outcries.

While such outcries have sadly done little to lessen the frequency and the impact of genocide across the globe, the fact remains that there are survivors and with them comes the arduous and initially insurmountable task of rebuilding a stable cultural identity that helps to heal. These efforts require hope and relentless optimism.

Architect Zaha Hadid

Architecturally, Zahara Hadid’s futuristic designs embody this kind of optimism, as well as the belief that the past defines the future. The future depends on it, and, so by challenging the more traditional pessimistic practices of memorialising traumatic histories, her designs reach into the future as if to show that this can be, if not already, achieved. In the case of the Sleuk Rith Institute, this can be seen in the shimmering waterways and the warmth of exposed wooden beams that evoke the image of verdant and fertile trees or the themes of the rebirth of knowledge.

By widening the conceptual space for healing, the Sleuk Rith Institute has a profoundly important role to play. It shows that heritage so unequivocally rooted in pain and shame can be transformative through an oddly unsettling yet familiar kind of beauty that has the potential to evoke much-needed empathy and compassion.

Youk Chhang, founder of the Sleuk Rith Institute and the Executive Director of the Documentation Centre of Cambodia

“Genocide is part our identity– it is our identity. It just takes a matter of time to accept it,” says Chhang.

Time is a great healer, and after a succession of delays we can only hope that Cambodia will see a building it so desperately deserves — one that will aid a more informed idea of the past well into the future.

Julia Mayer is a Masters of Museum and Heritage Studies student at the Australian National University. She has lived in Malaysia, Indonesia, Vietnam and South Korea, and has written extensively on traditional arts, performances and cinema in the region. She is also the Asia Correspondent for Metro Magazine Australia.

A building and brutality